Εμπουκα, Νιγηριανος, Δολοφονία, Αστυνομία, Μπάτσοι

Αλιεύσαμε από το facebook του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Αυτός είναι ο Εμπουκά. Με καταγωγή από τη Νιγηρία, μετανάστης στην Ελλάδα, με δύο παιδιά, το ένα νεογέννητο.
Τα δύο παιδιά του Εμπουκά δεν θα τον ξαναδούν ποτέ, το νεογέννητο δεν θα τον γνωρίσει ποτέ στην πραγματικότητα. Γιατί ο Εμπουκά δολοφονήθηκε προχθες από αστυνομική βία στο γνωστό για ανάλογες υποθέσεις Α.Τ. της Ομόνοιας.
Δολοφονήθηκε μέσα στη σιωπή και εκεί θα έμενε αν δεν σήκωνε το θέμα η Ένωση Αφρικανών Γυναικών. Καμία εφημερίδα και κανένα κανάλι δε μίλησε για αυτόν, ούτε καν για να διαστρεβλώσει την υπόθεση.

Δέκα χρόνια μετά την εξέγερση που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό, το κίνημα της αλληλεγγύης ενάντια στην καταστολή εξακολουθεί να υποφέρει από έναν εντελώς απαράδεκτο ελάττωμα: διαχωρίζει ασυναίσθητα, αλλά πραγματικά, τα θύματα της καταστολής σε Έλληνες και ξένους. Για κάθε Παύλο Φύσσα που μας ξεσηκώνει, υπάρχει ένας Λουκμάν Σαχζάτ για τον οποίον κάναμε πολύ λιγότερα. Για κάθε Αλέξανδρο που μας έβγαλε στον δρόμο, υπάρχει ένας Εμπουκά που θα προκαλέσει μόνο την περιορισμένη μας αγανάκτηση. Για κάθε Ζακ που θα συγκινήσει και θα κινητοποιήσει τα πιο ευγενικά μας αισθήματα, υπάρχει ένας μετανάστης που πετάχτηκε νεκρός σε κάποιο τμήμα ή κάποιο δρόμο χωρίς να μας ταράξει.

Δεν μπορούμε να έχουμε ένα αντιρατσιστικό κίνημα μέσα στο οποίο θα επιβιώνουν ρατσιστικοί διαχωρισμοί. Ο θάνατος του Εμπουκά δεν πρέπει να μείνει κρυμμένος στη σιωπή. Το Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας, άντρο κατά συρροή δολοφόνων και βασανιστών, δε μπορεί να συνεχίσει να κάνει τη «δουλειά» του μέσα στη σιωπή.

Τη δικαιοσύνη για τον Εμπουκά, τη χρωστάμε στα παιδιά του. Τη χρωστάμε στους μετανάστες που ζουν στην Αθήνα χωρίς την παραμικρή προστασία της αξιοπρέπειάς τους. Και τη χρωστάμε και σε εμάς τους ίδιους.