Τύπωναν διπλά προγράμματα. Ένα με 8ωρα και 5ήμερο για την Επιθεώρηση Εργασίας και ένα με 12ωρα και 6ήμερο για τους εργαζομένους. Τα 12ωρα ξεκίνησαν με τη δικαιολογία της πλάτης στην εταιρεία για να μη χάσει κανείς τη δουλειά του και εξελίχθηκαν σε τιμωρία: «Δεν πιάσατε τον στόχο; 12ωρα όλοι». Ο συνάδελφος που μίλησε στην Επιθεώρηση Εργασίας απολύθηκε αμέσως. Η ελπίδα και η ανάγκη ήταν τα δεσμά των εργαζομένων των Public. Αλλά κάποια στιγμή κάποιοι δεν άντεξαν άλλο. Ενώθηκαν και κινήθηκαν δικαστικά, κερδίζοντας σε έναν πολύ άνισο αγώνα. Η εταιρεία, όμως, αρνείται πάλι να πληρώσει τα δεδουλευμένα τους και έτσι οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να μας μιλήσουν.
style=”display:block”
data-ad-client=”ca-pub-4405412761594943″
data-ad-slot=”1170329256″
data-ad-format=”auto”>
style=”display:block”
data-ad-client=”ca-pub-4405412761594943″
data-ad-slot=”1170329256″
data-ad-format=”auto”>
Ρεπορτάζ της Τζένης Τσιροπούλου για το ThePressProject
Η μαρτυρία του Γ.Ζ.*
Εργαζόμουν οκτώ χρόνια ως τεχνικός (στο service), αρχικά στα Multirama Καλαμάτας και έπειτα στα Public αφότου μετονομάστηκαν -πρόκειται για τον ίδιο όμιλο. Οι εργασιακές συνθήκες δεν ανταποκρίνονταν ποτέ σε αυτό που είχαμε υπογράψει.
Όταν ξεκίνησα στα Multirama, το 2005, η εταιρεία είχε προσλάβει αρκετό προσωπικό. Μόλις ένα-δυο χρόνια μετά, ξεκίνησαν οι απολύσεις παρόλο που πηγαίναμε καλά και πιάναμε τους στόχους. Στο service, ο στόχος μας ήταν συνήθως 3-4 χιλιάδες ευρώ τζίρο τον μήνα. Μείναμε, έτσι, πολύ λιγότεροι άνθρωποι για ένα κατάστημα 1.000 τετραγωνικών μέτρων που άνοιγε 9 το πρωί και έκλεινε 9 το βράδυ.
Τότε μας ζήτησαν να δουλεύουμε κάποια δωδεκάωρα. Δωδεκάωρα που δε δηλωνόντουσαν πουθενά. Υπήρχε ένα πρόγραμμα εργασίας που δηλωνόταν στην Επιθεώρηση Εργασίας και μας έδειχνε κανονικά με το ρεπό μας και το οκτάωρό μας και ένα διαφορετικό πρόγραμμα που το έβαζαν στον πίνακα ανακοίνωσης, το οποίο μας έδειχνε όλους να δουλεύουμε δωδεκάωρο. Στην αρχή ήταν μικρό το κακό, δηλαδή 2-3 δωδεκάωρα τη βδομάδα. Μετά, όμως, κατόπιν εντολής του Περιφερειακού (υπεύθυνος κάποιων καταστημάτων μαζί), αρχίσαμε τα φουλ δωδεκάωρα, τα οποία όσο περίεργο και να σου φανεί, κράτησαν τρία χρόνια. Τρία χρόνια εργαζόμασταν έξι μέρες, από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ με ένα ρεπό τη βδομάδα, ενώ πληρωνόμασταν για οκτάωρο. Τότε πληρωνόμασταν γύρω στα 850 ευρώ και όταν πιάναμε τον στόχο, ο κάθε τεχνικός έπαιρνε ως bonus το 10% του εκάστοτε στόχου.
Η δικαιολογία για τα δωδεκάωρα ήταν ότι υπάρχει πρόβλημα και ότι πρέπει να βάλουμε πλάτη οι εργαζόμενοι για να μη χάσουμε τη δουλειά μας. Και από πλάτη έγινε απειλή: «Τι; Δεν πιάσατε τον στόχο σας; Όλοι δωδεκάωρα λοιπόν».
Μια φορά μπήκαν κλέφτες και έκλεψαν μερικά Mac μέσα σε αλουμινόχαρτα για να μην χτυπήσει το αλάρμ. Εμείς το δηλώσαμε στον υπεύθυνο και του είπαμε να φωνάξει την αστυνομία γιατί την κλοπή την είχαν καταγράψει οι κάμερες του καταστήματος και υπήρχαν αποδείξεις. Η απάντηση που πήραμε ήταν «Δε θα φωνάξουμε κανέναν. Να προσέχατε. Από αύριο όλοι πάλι δωδεκάωρα» για τιμωρία.
Κάποια στιγμή διαμαρτυρηθήκαμε. Πηγαίναμε στον διευθυντή και ρωτάγαμε «Τι θα γίνει;». Η υπόσχεση που παίρναμε για να μας καλμάρουν λίγο, ήταν ότι κάποια στιγμή σαν bonus, θα μας μπουν τα χρήματα για τα δωδεκάωρα.
Είχαμε λιώσει. Έπαιρνα έναν μισθό, δεν προλάβαινα όμως να πηγαίνω σπίτι μου ούτε να φάω, έτρωγα μόνο φαγητό απ’ έξω μέσα στο service, γυρνούσα να κοιμηθώ και την επόμενη μέρα τα ίδια από την αρχή. Αυτά ίσχυαν σχεδόν σε όλα τα καταστήματα της αλυσίδας. Ψέματα δε θα σου πω. Τρώγαμε όταν θέλαμε και πηγαίναμε ελεύθερα τουαλέτα όποτε χρειαζόμασταν. Αν μας περιόριζαν και αυτά, νομίζω θα καιγόταν το μαγαζί στο τέλος.
Πώς αντέξαμε; Μας κράταγε η καλή πίστη ότι θα τα πληρωθούμε σε μορφή bonus και το ότι μας ζήταγαν να κάνουμε υπομονή γιατί θα προσλαμβάνονταν κι άλλοι εργαζόμενοι. Μετά για 3-4 μέρες θα σταματούσαν τα δωδεκάωρα, αλλά μετά πάλι φουλ δωδεκάωρα. Η ελπίδα μάς κράταγε και η ανάγκη για να πληρώνουμε τα ενοίκια, το φως, το νερό, να έχουμε να φάμε.
Εγώ κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να πάω σε ψυχολόγο γιατί ανέβαζα πίεση και με είχαν πιάσει διάφορα ψυχοσωματικά.
Μια μέρα ήρθε η Επιθεώρηση Εργασίας στο μαγαζί. Όταν ρώτησαν τον συνάδελφο τεχνικό Π.Δ. πόσες ώρες δουλεύει, εκείνος απάντησε: «Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ δωδεκάωρο». Μετά από λίγες μέρες κατέβηκε ο Περιφερειακός και τον απέλυσε.
Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ στο ThePressProject
style=”display:block”
data-ad-client=”ca-pub-4405412761594943″
data-ad-slot=”1170329256″
data-ad-format=”auto”>
