Νίκος Μπογιόπουλος
Πηγή: Ημεροδρόμος
Πρώτον: Δεν υπάρχει περιθώριο συζήτησης με τους Ταλιμπάν. Με όλους τους Ταλιμπάν, κάθε λογής Ταλιμπάν, κάθε απόχρωσης Ταλιμπάν, κάθε ομάδας και κάθε προέλευσης Ταλιμπάν. Συμπεριλαμβανομένων τόσο των Ταλιμπάν του αντιεμβολιασμού όσο και εκείνων του εμβολιασμού. Η υπόθεση με τον ηθοποιό Α.Σερβετάλη και ορισμένες από τις αντιδράσεις, ένθεν κι ένθεν, είναι χαρακτηριστικές.
Προσωπικά είμαι παθιασμένος, φανατικός οπαδός των ιδεών και των απόψεών μου. Μόνο που είναι άλλο πράγμα να είσαι ένθερμος υποστηρικτής μιας θέσης, μιας ιδέας, μιας σκέψης κι άλλο να είσαι Ταλιμπάν. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για επιχειρήματα, για άποψη που έχει προκύψει μετά από την βάσανο της αναζήτησης της γνώσης. Στην δεύτερη περίπτωση μιλάμε για αξιωματικό λόγο, μιλάμε για στερεότυπα, μιλάμε για ιδεοληψία, μιλάμε για τον φανατισμό της αυταρχικής επιβολής.
Εδώ, λοιπόν, στην δεύτερη περίπτωση, δεν έχουμε να κάνουμε με την ακόμα και παθιασμένη, την ακόμα και πολεμική αντιπαράθεση στο πλαίσιο, όμως, του διαλόγου. Του ελεύθερου διαλόγου, που δεν είναι ρινγκ εξόντωσης ή “τσελεμεντές” ανθρωποφαγίας. Που οι συμμέτοχοί του προσέρχονται με στοιχεία και όχι με τσιτάτα, που παραθέτουν επιχειρήματα και δεν εξακοντίζουν αξιώματα και κατάρες. Του διαλόγου, δηλαδή, που για να είναι τέτοιος επιτάσσεται να ικανοποιείται ο δημοκρατικός κανόνας που λέει ότι ο διάλογος γίνεται όταν και για να ανοίγουν αυτιά και όχι για να κόβονται αυτιά.
Από τους συνδαιτυμόνες ενός τέτοιου διαλόγου πολύ γρήγορα αποχωρούν οι “σκήτες” της επίδειξης επιλεκτικών ευαισθησιών. Οι συνήθεις απόντες από τα εγκόσμια επιστρέφουν στην κοίτη από την οποία εκκινούν και από την οποία υπαγορεύονται – τελικά – οι ευαισθησίες τους. Οσο μεγαλύτερος, δε, ο θόρυβος για τις ευαισθησίες τους, τόσο μεγαλύτερη και – εξόφθαλμη – η επιλεκτικότητά τους.
Δεύτερον: Η κυβέρνηση από την αρχή της πανδημίας ψάχνει βολικό αντίπαλο. Θέλει κάθε φορά να ρίχνει τις ευθύνες της, τις εγκληματικές ευθύνες της, σε κάποιον άλλον, ώστε η ίδια να παριστάνει ότι το παλεύει, αλλά οι άλλοι την εμποδίζουν, την… σαμποτάρουν.
Έτσι ξεκίνησε με την περιβόητη “ατομική ευθύνη”, για να μην μιλάει και να μην ελέγχεται για την δική της, την κυβερνητική και κρατική ευθύνη. Συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της ασύγγνωστης κυβερνητικής και κρατικής ευθύνης για το βάλτωμα του εμβολιαστικού προγράμματος μέσα από παλινωδίες, αντιφάσεις και ουρανομήκεις ανοησίες περί “ελευθερίας” και “εμβολίου – πανάκεια”. Η κυβέρνηση και ο “Μωυσής” της, σε κάθε έξαρση της πανδημίας – συνέπεια των δικών της επιλογών – ψάχνει “ενόχους”: Τα έριξε στους διαδηλωτές, έπειτα τα έριξε στους νέους που πήγαιναν στην πλατεία, μετά τα έβαλε με τα νήπια που έκαναν πάρτι, και τώρα ο μόνιμος αποδιοπομπαίος τράγος στον λόγο της είναι οι ανεμβολίαστοι που οσονούπω οι “ψεκαστήρες” της κυρίαρχης προπαγάνδας θα τους εντάξουν συλλήβδην στους “ψεκασμένους”…
Μόνο που η πανδημία και η φρίκη που ζούμε δεν είναι πανδημία που αφορά τους ανεμβολίαστους, μόνο. Είναι πανδημία που αφορά τους ανθρώπους. Όλους. Ανεμβολίαστους και εμβολιασμένους. Όλοι νοσούν, όλοι κολλάνε, όλοι μεταδίδουν, όλοι αρρωσταίνουν, όλοι κινδυνεύουν. Κι εμείς, οι εμβολιασμένοι. Άρα, αν ενδιαφέρεσαι να αντιμετωπίσεις την πανδημία και να προστατεύσεις τους ανθρώπους, ενδιαφέρεσαι να την αντιμετωπίσεις λαμβάνοντας μέτρα θωράκισης και προστασίας όλης της κοινωνίας, δίνοντας κατευθύνσεις για όλη την κοινωνία ανάλογα με την θέση του καθενός, και όχι ενοχοποιώντας ένα μέρος της κοινωνίας στρέφοντάς το απέναντι στο άλλο. Ποτέ και πουθενά μια κοινωνία δεν ξεπέρασε οποιοδήποτε πρόβλημα μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού, μέσω του διχασμού, μέσω του διαχωρισμού σε αμνούς και ερίφια, μέσω του κοινωνικού στιγματισμού.
Τρίτον: Είναι χρήσιμο το εμβόλιο; Είναι αναγκαίο; Ναι. Ποιος το λέει; Η Επιστήμη. Οι γιατροί. Οι έρευνες. Σώζει 100% το εμβόλιο; Όχι. Τι κάνει ; Σε προφυλάσσει δεκάδες περισσότερες φορές από τον ιό, σε σχέση με το να τον αντιμετωπίσεις ανεμβολίαστος. Είναι ψέμα αυτό επειδή το λένε οι φαρμακευτικές; Όχι, δεν είναι ψέμα. Ναι, οι φαρμακευτικές είναι όρνεα, είναι γύπες, είναι εγκληματίες που κερδοσκοπούν πάνω στην ασθένεια. Αλλά είναι τέτοιες όχι γιατί έχουν μετατρέψει την επιστήμη σε μαγγανεία, όχι γιατί λένε ψέματα για τα εμβόλια, ή για τα φάρμακα για την γρίπη, ή για τα φάρμακα για την ποδάγρα. Είναι ύαινες γιατί στο πλαίσιο των υφιστάμενων σχέσεων παραγωγής έχουν μετατρέψει την επιστημονική γνώση σε εμπόρευμα, γιατί μέσα σε αυτό το άθλιο καπιταλιστικό σύστημα έχουν ποδηγετήσει και καπηλευτεί το προϊόν της επιστήμης με αποτέλεσμα από δημόσιο αγαθό να αποτελεί αντικείμενο κερδοσκοπίας και θησαυρισμού.
Είναι το εμβόλιο σκάρτο γιατί το προωθούν οι κυβερνήσεις που δεν τις εμπιστευόμαστε; Γιατί ο Μητσοτάκης είναι “πείξος” και ο Μακρόν “δείξος”. Δεν έχω καμία δυσκολία να υπερθεματίσω ότι ο Μητσοτάκης είναι πολιτικά «πείξος» και ότι ο Μακρόν είναι γενικά «δείξος». Αλλά η αντίσταση απέναντι στον Μητσοτάκη και στον Μακρόν δεν μπορεί να γίνεται με το να βαφτίζεται «αντίσταση» η εκδίωξη και ενίοτε η καταδίωξη της λογικής. Η «αντίσταση» απέναντι στην λογική δεν έχει τίποτα το «επαναστατικό» ή το «απελευθερωτικό». Μόνο σκοταδισμό και ανορθολογισμό έχει, όσους μανδύες “ηρωικότητας” κι αν φορέσει. Και αφέλεια. Θυμηθείτε την μυλωνού. Δεν κατάφερε και πολλά όταν πήγε και κάηκε για να τιμωρήσει τον άπιστο άντρα της.
Οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου θέλουν τον εμβολιασμό όχι γιατί αγωνιούν για την υγεία των λαών. Αν αγωνιούσαν δεν θα είχαν διαλύσει τα συστήματα υγείας ανά τον κόσμο και δεν θα πέθαιναν τον άνθρωπο με χίλιους τρόπους. Ενδιαφέρονται για τον εμβολιασμό, ακριβώς για να συνεχίσουν να πίνουν το αίμα των λαών, κρατώντας ζωντανούς τους ανθρώπους ώστε να συνεχίζουν να τους ξεζουμίζουν και για να μην καταρρεύσει η οικονομία τους, το σύστημά τους.
Η δική μας απάντηση πρέπει να είναι να είμαστε ζωντανοί για όλους τους αντίθετους λόγους. Ανάμεσα στους αντίθετους λόγους και για να τους ανατρέψουμε και να επιβάλλουμε άλλη πολιτική από την δική τους, την «ανθυγιεινή». Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να είμαστε ζωντανοί. Και για να είμαστε ζωντανοί χρειάζεται το εμβόλιο. Για την ιλαρά, για την ανεμοβλογιά, για την διφθερίτιδα, για την ηπατίτιδα, για την ευλογιά, για την γρίπη, για τον κορωνοιό. Ποιος το λέει; Η Επιστήμη, το λέει! Οι έρευνες, το λένε! Τα ιατρικά δεδομένα και οι μελέτες, το λένε! τα “πολεμικά ανακοινωθέντα” από τα νοσοκομεία, το λένε!
Τέταρτον: Είναι το εμβόλιο ιδανικό για όλους; Και τι γίνεται με ενδεχόμενες παρενέργειες; Τι γίνεται με αυτούς που φοβούνται; Που δυσπιστούν; Που αμφιβάλουν; Απάντηση: Κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει απαντήσεις στα ερωτήματά του, πολύ περισσότερο όταν αυτά αφορούν ζωή και θάνατο. Πρέπει να έχει δυνατότητα ιατρικού ελέγχου. Ιατρικής καθοδήγησης, προσωποποιημένης, αναλυτικής, έγκυρης. Γι’ αυτό μιλάμε για πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Γι’ αυτό μιλάμε για δωρεάν και υψηλού επιπέδου δημόσια υγεία, για γιατρούς, για φαρμακοεπαγρύπνηση, για ιατρική παρακολούθηση, πριν και μετά το εμβόλιο. Γι’ αυτό μιλάμε για διαφάνεια, για αλήθεια, για εξαντλητική ενημέρωση, για επιμονή και υπομονή στην εξονυχιστική παράθεση δεδομένων, για δημοσιοποίηση όλων των στοιχείων, ώστε να μην αφήνετε περιθώριο σε κανέναν να ψαρεύει σε θολά νερά.
Ως εκ τούτου καμία ανοχή σε εκείνους που “ανοσοκαταστέλουν” τη μέθοδο της πειθούς επειδή δεν ταιριάζει στην άθλια πολιτική τους. Που θέλουν να προσπεράσουν την καμπάνια για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού και το διαπράττουν κραδαίνοντας την σπάθα της υποχρεωτικότητας. Σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία προυπόθεση και προαπαιτούμενο για να “υποχρεώσεις” κάποιον είναι να του έχεις παράσχει όλες εκείνες τις δυνατότητες για απαντήσεις που αίρουν με τρόπο αποδεδειγμένο, ασφαλή, και εν προκειμένω επιστημονικά τεκμηριωμένο, τις αμφιβολίες του. Που του έχεις παράσχει όλο το φως που χρειάζεται για να προσπεράσει τις σκιές του. Που του έχεις αποδείξει ότι δεν τον θεωρείς “στατιστικό δείγμα” ακόμα και αυτού του πολύ μικρού αλλά όχι ανύπαρκτου ποσοστού των παρενεργειών, προφυλάσσοντας έτσι κι αυτό το “στατιστικό δείγμα”. Κι αυτό δεν γίνεται με όρους “αγέλης”, αλλά με την ιατρικά προσωποποιημένη αρωγή ενημέρωσης στην δική του ξεχωριστή περίπτωση. Τότε είναι που, πλέον, τίθεται το ζήτημα όχι της “ατομικής” αλλά της κοινωνικής ευθύνης του ενός εκάστου. Τότε και μόνο τότε η ανάγκη τίθεται με όρους “υποχρέωσης”. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί συνταγή βγαλμένη από τα “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”.
Πέμπτον: Υποχρεωτικότητα και πλαστές “ελευθερίες”, εκβιασμοί, απειλές, μαστίγιο, αναστολές, περιορισμοί, βούρδουλας, διαχωρισμός, απαγορεύσεις, “σπιναλόγκα”; Απάντηση: Όχι, όχι, όχι. Εκείνο που χρειάζεται είναι κρυστάλλινο μήνυμα υπέρ της Επιστήμης και της Αναγκαιότητας. Που θα πει: Μέτρα ιχνηλάτησης, επιδημιολογικής επιτήρησης, αποσυγχρωτισμού, τήρησης των υγειονομικών κανόνων, έλεγχος δωρεάν και μαζικός για όλους, Και σύστημα Υγείας. Δημόσιο. Δωρεάν. Στελεχωμένο. Υλικοτεχνικά θωρακισμένο.
Αυτό που χρειάζεται, αντί να χωριστούμε σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα εμβολιασμένων και σε στρατόπεδα ανεμβολίαστων, είναι να ενωθούμε. Αυτό που χρειάζεται είναι να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, γιατί μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό. Οι παστωμένοι σε λεωφορεία αλλά διαχωρισμένοι στις ταβέρνες, οι “ελεγχόμενοι” στα θέατρα αλλά “ανέλεγκτοι” στις εκκλησίες, οι “ελευθέρας” στα σούπερ μάρκετ αλλά “πιστοποιημένοι” στα γήπεδα, οι “ένας – ένας” στα μαγαζιά αλλά “25 και 30” στις σχολικές αίθουσες, να ενωθούμε. Υπέρ της Επιστήμης και της δημόσιας υγείας. Υπέρ της καθολικής προστασίας παντού. Υπέρ της διαφάνειας. Και υπέρ των ατομικών, κοινωνικών και δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
