Πηγή: Katiousa

Γιάννη δε σε χωράει όλη η γη.

Γιάννη, θέλει κρύο μυαλό και πολλή προσπάθεια να καταλάβεις τι πέτυχες σήμερα, εντός και εκτός γηπέδου.

Σήμερα σε καμαρώνουν όλοι αυτοί που σε έκραζαν. Αυτοί που σε θεωρούσαν άμπαλο, που έλεγαν πως δεν έχεις σουτ, πως είσαι αστείος στις βολές (μόνο 16/18 είχες σήμερα), πως ο αδελφός σου παίζει με βύσμα, πως είσαι λίγος στα κρίσιμα, πως πρέπει να πας σε μια super-team για να πάρεις τίτλο.

Μα πάνω από όλα σε καμαρώνουν και νιώθουν περήφανοι οι Ελληνάρες. Αυτοί που τρώνε σφαλιάρες στη ζωή και ψάχνουν τη ρεβάνς σε άλλους στίβους.

Σε καμαρώνουν αυτοί που σε έλεγαν Ακενοτούμπο, που σου έλεγαν να “επιστρέψεις” στην Αφρική, που ρωτούσαν γιατί δεν πήγες στην Εθνική, αλλά δεν ήθελαν να πάρεις ποτέ υπηκοότητα για να γίνεις διεθνής. Λες και υπάρχει πιο γνήσια greeklish προφορά από τη δική σου, όταν κάνεις δηλώσεις.

Σε καμαρώνουν αυτοί που αν δεν έπαιζες μπάσκετ, θα σε θεωρούσαν εχθρό και απειλή για το DNA τους και τον πολιτισμό τους. Που θα σε έβλεπαν με μισό μάτι γιατί πουλάς CD, γιατί έχεις σκούρο δέρμα, γιατί υπάρχεις και προσπαθείς να επιβιώσεις, όπως έκανε ο πατέρας σου.

Κι αλήθεια, τι θα ήσουν χωρίς αυτούς Γιάννη; Το έχεις σκεφτεί;

Πώς θα είχες τόσο δυνατό χαρακτήρα, αν δε μάθαινες στη φτώχεια και την ανέχεια; Πώς θα ήσουν ατρόμητος στους εχθρούς, αν δεν είχες τον φόβο τους; Πώς θα έφτανες στην κορυφή, αν δε μάθαινες να τραβάς κουπί στη γαλέρα; Πώς θα ήσουν ταπεινός, αν δε σου είχαν μάθει να σκύβεις πάντα το κεφάλι;

Να πηγαίνεις στην προπόνηση με τα πόδια, γιατί δεν είχες λεφτά για εισιτήριο. Να σκέφτεσαι αν θα έχεις κάτι να φας μες στη μέρα. Κι αν θα γυρίσεις σπίτι ασφαλής, χωρίς επιθέσεις και απρόοπτα. Ποιος άλλος μπορούσε να σου δώσει τέτοια μαθήματα ζωής, Γιάννη;

Γι’ αυτό, ένα μέρος της επιτυχίας και των βραβείων σου ανήκει σε αυτούς. Αυτούς που σου έμαθαν να προσπαθείς για όλα, γιατί δεν είχες ούτε τα στοιχειώδη. Αυτούς που σου έμαθαν να προστατεύεις τον εαυτό σου και τους δικούς σου, για να επιβιώσεις. Χωρίς αυτούς θα είχες καλομάθει και δε θα είχες πετύχει τίποτα.

Και τώρα που έφτασες στην κορυφή, μπορούν να είναι περήφανοι για σένα ή βασικά για τον εαυτό τους και τη χώρα τους που έβγαλε έναν τέτοιο παίκτη. Που ξέφυγε από το ταξικό του “πεπρωμένο”, έπαψε να θεωρείται μετανάστης και μπήκε στην “οικογένεια των αρίστων”. Που τους δίνει υλικό για να πουλήσουν το αφήγημα των “ίσων ευκαιριών” που έχουμε όλοι για να πετύχουμε, αρκεί να δουλέψουμε σκληρά.

Αλλά είσαι αχάριστος, Γιάννη. Κι αντί να τους αφιερώσεις τη νίκη σου -που κατά βάθος είναι όλη δική τους-, εσύ μίλησες για τις δυο σου πατρίδες, την Ελλάδα και τη Νιγηρία. Και για την ελπίδα που ζει στα χαλάσματα, στα υπόγεια των Σεπολίων και άλλων φτωχογειτονιών, και ελπίζεις να την έδωσες απλόχερα στα παιδιά.

Και συνεχίζεις να αγαπάς τον τόπο που μεγάλωσες και δε σε πίστεψε, όσο την πόλη (Μιλγουόκι) που σε πίστεψε και έμεινες μαζί της, για να της δώσεις χαρά. Και πέτυχες 50 πόντους για να της δώσεις έναν τίτλο μετά από 50 χρόνια.

Μα τίποτα δε συγκρίνεται με αυτό που πέτυχες εκτός γηπέδου. Ότι έκανες τους ρατσιστές Ελληνάρες περήφανους για έναν μετανάστη και όσα πέτυχε…