Αλιεύσαμε από το facebook του Αριστείδη Χατζή, καθηγητή στο ΕΚΠΑ.
Δεν ξέρω τι θα κάνετε αλλά θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνει αμέσως οτιδήποτε χρειάζεται για να μην πεθάνει ο Δημήτρης Κουφοντίνας.
Ξέρετε τις απόψεις μου για τον Δ. Κουφοντίνα και τις ιδέες του. Αλλά εδώ αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κινδυνεύει η ζωή ενός ανθρώπου και εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω καμία άλλη σημαντικότερη προτεραιότητα από το να σώσουμε τη ζωή του.
Μην μου γράψετε για τα θύματά του γιατί ο Δ. Κουφοντίνας καταδικάστηκε για τα εγκλήματά του και εκτίει την ποινή του. Και απ’ όσο θυμάμαι η ποινή που του επιβλήθηκε δεν ήταν η θανατική. Και κάποια στιγμή πάρτε το απόφαση, το Κράτος Δικαίου δεν εκδικείται. Διότι αν το κάνει, παύει να είναι Κράτος Δικαίου.
Μην μου γράψετε για κανόνες δικαίου και διάφορες άλλες μπουρδολογίες. Διότι κατά πάσα πιθανότητα δεν είστε νομικοί. Κι αν είστε, τότε ξέρετε πολύ καλά ότι η νομική επιστήμη δεν είναι ακριβώς exact science. Αλλά και γιατί εδώ έγιναν σοβαρά λάθη και παρατυπίες και υπάρχει μεγάλο περιθώριο για διαφορετικές ερμηνείες της πραγματικότητας και των κανόνων (fact & rule skepticism, γνωστά στη νομική θεωρία από τις αρχές του 20ου αι. τουλάχιστον). Αλλά δεν με απασχολεί εδώ το νομικό κομμάτι, καθώς η ζωή ενός ανθρώπου κινδυνεύει.
Μην μου γράψετε για αφελείς φιλελεύθερους που πιάνονται πάντα στο δόλωμα των αντιπάλων τους γιατί θα σας πω ότι γι’ αυτό βρίσκονται στον κόσμο οι φιλελεύθεροι, για να προστατεύουν τα θύματα αλλά ακόμα και τους θύτες, όταν τα δικαιώματά τους παραβιάζονται ή απειλείται, όπως εδώ, ακόμα και η ζωή τους. Ο Φιλελεύθερος δεν έχει τις αρχές του, έτσι, για το βίτσιο του, να τις εφαρμόζει από το γραφείο του αφηρημένα. Αλλά γιατί ενδιαφέρεται για κάθε ξεχωριστό πρόσωπο, ως φορέα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ιδιαίτερα όταν αυτό το πρόσωπο είναι αντίπαλός του και απεχθάνεται τις ιδέες και τις πράξεις του.
Μη μου γράψετε για θεατρινισμούς και εκβιασμούς γιατί εδώ ο άνθρωπος αυτός προφανώς δεν υποκρίνεται. Θα πεθάνει.
Κι αν πεθάνει ο Δημήτρης Κουφοντίνας μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό θα αποτελεί μια μεγάλη αποτυχία όλων μας.
Καταρχάς μια αποτυχία του Κράτους μας. Όπως κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος κρατούμενος με οποιονδήποτε μη φυσικό τρόπο.
Θα αποτελεί μια μεγάλη πολιτική αποτυχία της Κυβέρνησης. Και θα αντιληφθεί καλύτερα το γιατί, όταν συμβεί. Δεν χρειάζεται να το περιγράψω, θα το ζήσουμε.
Κυρίως όμως, για μένα, θα αποτελεί μια τερατώδη αποτυχία των αρχών που πρέπει να διέπουν μια φιλελεύθερη δημοκρατία. Όχι μόνο των αρχών του Κράτους Δικαίου αλλά και των βασικών αρχών του ανθρωπισμού.
Επιτέλους αυτό το κράτος άφησε ελεύθερο έναν πολύ μεγαλύτερο εγκληματία από τον Κουφοντίνα, τον Στυλιανό Παττακό και μαζί με αυτόν ένα σωρό άλλους εγκληματίες της περιόδου 1967-1974. Και καλά έκανε. Ας επαναλάβουμε τα λόγια του Ανδρέα Λεντάκη που είμαι βέβαιος ότι θα έλεγε τα ίδια και τώρα: η Δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει ούτε είναι εκδικητική.
Και κάτι ακόμα. Υπάρχει ένας τρόπος για να σωθεί που δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί. Δεν θα πρέπει να του δοθεί τροφή με το ζόρι, αν ο ίδιος δεν θέλει να τη λάβει. Αυτή είναι η δική του ζωή και πρέπει να έχει το δικαίωμα να αποφασίσει αυτός πότε και πώς αυτή θα λήξει. Το δικαίωμα που αυτός στέρησε από τα θύματά του, εμείς πρέπει να το προστατεύσουμε με κάθε τρόπο.
