Πηγή: ΕΦΣΥΝ
■ Το 2020 αφήνει πίσω του μια συγκλονιστική εικόνα: χιλιάδες άνθρωποι έξω από το Εφετείο να πανηγυρίζουν τη νίκη της δημοκρατίας, την ήττα του ναζισμού. Η εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή είναι στη φυλακή, ο Παύλος μου δικαιώθηκε. Γι’ αυτό και μόλις βγήκε η απόφαση σήκωσα τα χέρια μου στον ουρανό και φώναξα «γιε μου, τα κατάφερες». Για την οικογένειά μου δεν έχει αλλάξει τίποτα, εμείς υπομένουμε τον ίδιο ανείπωτο πόνο από τις 18 Σεπτεμβρίου 2013.
■ Εκτός από τη δημοκρατία, νίκησε και η Δικαιοσύνη. Οι δικαστές δεν φοβήθηκαν, δεν αδιαφόρησαν και, όπως είπε η Χρύσα Παπαδοπούλου στην αγόρευσή της, δεν απέστρεψαν το βλέμμα τους από τα στοιχεία. Από τις πρώτες μέρες του δικαστηρίου έβλεπα την πρόεδρο Μαρία Λεπενιώτη να ερευνά τη δικογραφία με τόση επιμέλεια που κέρδισε την εκτίμησή μου. Ηταν πολλές οι φορές που ήθελα να πεταχτώ από την καρέκλα του ακροατηρίου, να φωνάξω «λέει ψέματα, κυρία πρόεδρε!», να ουρλιάξω «είναι μαχαιροβγάλτες», αλλά δεν το έκανα επειδή σεβόμουν τους δικαστές. Οι συγκεκριμένοι δικαστές υπηρέτησαν το λειτούργημά τους με σθένος και ακεραιότητα.
■ Η αστυνομία νιώθω ότι με κοροϊδεύει από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Τίποτα δεν έκαναν οι αστυνομικοί που ήταν μπροστά για να αποτρέψουν τη δολοφονία του παιδιού μου. Και τώρα πού είναι ο Χρήστος Παππάς; Πού είναι οι χρυσαυγίτες Σωτήρης Δεβελέκος και Ακης Θεοδώρου, που δεν τους βρίσκουν ούτε για να τους ανακρίνουν για τη δολοφονική επίθεση στη «Φαβέλα»; Γιατί μετά από όλο αυτό το φιάσκο είναι ακόμα στη θέση του ο υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης;
■ Το μόνο που έχω πια είναι το μνημείο του Παύλου στην οδό που περπατούσε τόσα χρόνια ο γιος μου και τώρα έχει μόνο το όνομά του. Εκεί ακουμπάω το χέρι μου και παίρνω δύναμη για την επόμενη μέρα. Ο αγώνας δεν έχει τελειώσει, περιμένουμε τη δίκη στο Εφετείο και είμαι αποφασισμένη οι χρυσαυγίτες να με βλέπουν σε κάθε συνεδρίαση απέναντί τους. Δεν θα τους χαρίσω ούτε ένα λεπτό αγώνα.
