Ηλίας Σιώρας: Αν δεν υπάρχει ντροπή, υπάρχει η ελάχιστη συναίσθηση της κατάστασης;

Ξεκίνησε στις 27 Δεκέμβρη ο εμβολιασμός, με κάθε επισημότητα και πολλή δημοσιότητα, αλλά και με πολλές …εκπτώσεις ως προς τον αριθμό των εμβολίων και πολλές …επιμηκύνσεις ως προς την εποχή ανοσίας του πληθυσμού.

Αναγκαίος οπωσδήποτε, σίγουρα ένα από τα βασικά βέλη της υγειονομικής φαρέτρας, παρά τις επιφυλάξεις μέρους του πληθυσμού. Ασφαλώς και αναπτερώνει σε όλους μας την ελπίδα, δεν παύει όμως να είναι μόνο ένα από τα όπλα μας.

Για τα υπόλοιπα όπλα έχουμε μιλήσει πολλές φορές και το 2009, με αφορμή τη γρίπη (Η1Ν1) και πολύ νωρίτερα, χωρίς καν συνθήκες πανδημίας. Αντιγράφουμε ακριβώς αυτά που λέγαμε το 2009 στο Δώμα του «Ευαγγελισμού», στην τότε υπουργό Υγείας (κι όποιος το αμφισβητεί, ας ρίξει μια ματιά στον ημερήσιο Τύπο της Τρίτης 17 Νοεμβρίου 2009): Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Ανάπτυξη ΠΦΥ για να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία. Νέες κλίνες ΜΕΘ, ΜΕΝ, ΜΑΦ. Επίταξη ιδιωτικών δομών Υγείας. Καμιά απόλυση εργαζομένου. Δωρεάν test και εμβόλια. Χρηματοδότηση των Νοσοκομείων. Αγώνας για αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν Σύστημα Υγείας.

Σήμερα, έπειτα κι από μια δεκαετία βάρβαρης λιτότητας, μετά από τρία φαρμακερά μνημόνια των ΝΔ – ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) – ΣΥΡΙΖΑ, το ΕΣΥ είναι πιο αποψιλωμένο, πιο διάτρητο από ποτέ, πιο εξαρτημένο από ιδιώτες (ως προς την ίδια τη λειτουργία του) και από «δωρητές» για τις «εκ των ων ουκ άνευ» αναγκαίες υποδομές του.

Σήμερα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, ήδη θρηνούμε δεκάδες συναδέλφους μας νεκρούς, μετράμε εκατοντάδες νοσηλευθέντες και χιλιάδες μολυσμένους από κορονοϊό. Μόνο τις τελευταίες 5 μέρες στον «Ευαγγελισμό» μετράμε σχεδόν 50 διαπιστωμένα θετικούς (2 απ’ αυτούς στη ΜΕΘ) και ακόμη περισσότερους σε καραντίνα. Μετράμε τη δυσλειτουργία τμημάτων του νοσοκομείου – όχι μόνο νοσηλευτικών, αλλά και διοικητικών, τεχνικών κ.λπ. Μετράμε και την απόγνωση των αξιόλογων συναδέλφων, που από αυτή την όχι ανεξήγητη δυσλειτουργία αδυνατούν να προσφέρουν στους ασθενείς τους όλες τις ασφαλείς και ποιοτικές υπηρεσίες Υγείας που μπορούν!

Σήμερα, πιο έντονα παρά ποτέ επανέρχεται το αυταπόδεικτα δίκαιο αίτημα των υγειονομικών για ένταξη στα ΒΑΕ και επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού (αρχής γενομένης από το φετινό δώρο εορτών). Αυτά τα αιτήματα διεκδικεί κάθε υγειονομικός, ανεξάρτητα από ειδικότητα, χώρο που εργάζεται, εργασιακή σχέση κ.λπ. Είναι μια ομοβροντία από χιλιάδες στόματα αγωνιζόμενων υγειονομικών, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.

Αυτά διατυπώσαμε άλλη μια φορά σε υπόμνημα προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και τους υπόλοιπους της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας. Αυτά, που μαζί με τα αναγκαία μέσα και μέτρα προστασίας, δεν είναι …συντεχνιασμός δικός μας, αλλά επί της ουσίας ασπίδα που περιφρουρεί την υγεία όλου του λαού μας.

Όμως πάλι υπήρξαν κι αυτοί που προσπαθούν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου. Κυβερνητικοί και διοικητικοί παράγοντες, με ιδιαίτερα προκλητικό έως και απειλητικό τρόπο, που ήθελαν να εξαφανίσουν από τα πλάνα τους υγειονομικούς, οι οποίοι, τηρώντας πάντα όλα τα μέτρα προστασίας, κρατούσαν τις γνωστές, ηρωικές θα έλεγα πικέτες με τα αιτήματά μας. Αυτές τις πικέτες, που οι φωτογραφίες τους ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο από την αρχή της πανδημίας και έδωσαν θάρρος τόσο σε μαχόμενους συναδέλφους υγειονομικούς, όσο και στους ασθενείς μας, που ξέρουν καλά σε ποιον θα ακουμπήσουν την ώρα της ανάγκης.

Σε αυτό το σχέδιο συγκάλυψης και σιγής είχαν τη συμβολή τους και αρκετά (τα μεγαλύτερα) ΜΜΕ, που σκόπιμα αποσιώπησαν μια συμβολική πράξη ανάδειξης των όσων απαιτούνται για την παροχή ασφαλών υπηρεσιών Υγείας σε όλους μας. Καλά τα πλάνα του εμβολιασμού, ωστόσο η θεοποίηση του εμβολίου (από όλους αυτούς) ως πανάκεια για την έξοδο από την «υγειονομική κρίση», εκτός από τη μη υλοποίηση στοιχειωδών όρων λειτουργίας και επιβίωσης των υγειονομικών, θα αποκαλύψει άλλη μια φορά τη «γύμνια του βασιλιά».

Σε πείσμα όλων αυτών, απλός κόσμος και συνάδελφοι μας έσφιξαν το χέρι. Ακόμη και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας δέχτηκε και παρέλαβε το υπόμνημα, αμέσως μετά τον εμβολιασμό της με θετική προς εμάς διάθεση.

Και αναρωτιόμαστε: Αν δεν υπάρχει ντροπή, υπάρχει η ελάχιστη συναίσθηση της κατάστασης; Είναι σαφές πως αρκετοί από αυτούς δεν σέβονται ούτε τον καθημερινό αγώνα μας με την ίδια την πανδημία. Θεωρούν μήπως ότι εξαιρούνται από τους κινδύνους που εγκυμονεί;

Ποιος ο λόγος, 9 μήνες τώρα, αντί να συστηματοποιήσουν τους προληπτικούς ελέγχους των υγειονομικών (και όχι μόνο), την καθαριότητα, τις απολυμάνσεις, την προληπτική καραντίνα και την ενδελεχή ιχνηλάτηση σε χώρους με αθρόα κρούσματα, να απειλούνται ακόμη και προϊστάμενοι τμημάτων (πόσο μάλλον οι υφιστάμενοι) για απροσεξία που προξενεί διασπορά;;!!

Το έργο της απαξίωσης – από κυβερνώντες και διοικούντες – το έχουμε πια βαρεθεί. Ωστόσο, αξίζει σχολιασμού η προσβλητική συμπεριφορά του υπουργού Υγείας, όταν μετά τον εμβολιασμό του, αντιπροσωπεία του ΔΣ του Σωματείου στο μεγαλύτερο νοσοκομείο αναφοράς τού επέδωσε το υπόμνημα. Θα περίμενε κανείς να πει (στα ψέματα έστω) ότι θα το εξετάσει, ή ότι προσπαθεί στα μέτρα του δυνατού κάτι να επιλύσει. Αντί για αυτό, μας παρέπεμψε σε …κάποια συζήτηση που θα γίνει …κάποτε στο γραφείο του!!!

Κι αυτό όταν, από τότε που κάθισε στην υπουργική καρέκλα, δεν δέχεται καν να συζητήσει με αντιπροσωπεία των μεγάλων Ομοσπονδιών της Υγείας (ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕΔΗΝ) ή μεγάλων σωματείων (όπως η ΕΙΝΑΠ και ο «Ευαγγελισμός»). Μάλιστα, στο «γραφείο του» εκκρεμούν ήδη δυο αιτήματα για συνάντηση και συζήτηση των εκρηκτικών προβλημάτων από το Σωματείο μας (το τελευταίο τον Μάρτη)!

Κατά συνέπεια, έχουμε κάθε δικαίωμα να μεταφράσουμε το «ελάτε στο γραφείο μου» σε «παρατάτε με». Κι αυτό είναι ασφαλώς συμβατό με όσα ζούμε 9 μήνες τώρα!

Περιττεύει ο σχολιασμός και για τη «συμπάθεια» που επέδειξε λίγο πριν από τον υπουργό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Περίσσεψε η αναγνώριση για το «πόσο δίκιο έχουμε», αφού δεν συνοδεύτηκε ούτε από ψήγμα αυτοκριτικής για την κατάσταση που περιήλθε το δημόσιο σύστημα Υγείας στα 5 χρόνια που αυτός κυβέρνησε.

Η απαξίωση των «ηρώων» υγειονομικών από την πλευρά της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με τα ραγδαία άλλα βάρβαρα μέτρα σε εργασιακά – ασφαλιστικά, στις δημοκρατικές ελευθερίες (πήραμε μια γερή γεύση στις 17 και 26 Νοέμβρη, όπως κι οι μαθητές νωρίτερα), προμηνύουν το νέο σκηνικό που θα κυριαρχήσει στο χώρο της Υγείας.

Μετά τι; Όπως φαίνεται, προετοιμάζουν μια νέα κατάσταση που θα συνθλίψει τα εναπομείναντα δικαιώματα και κατακτήσεις όχι απλά των υγειονομικών, αλλά και κάθε λαϊκής οικογένειας.

Κρατάμε ξεκάθαρη στάση με την καθημερινή συνεισφορά μας ταυτόχρονα και στα δυο πεδία: Αυτό της πανδημίας κι αυτό της διεκδίκησης των σύγχρονων αναγκών μας. Εξάλλου, πάντα στην προσπάθεια του αντιπάλου να σε στήσει στον τοίχο, καθένας αναλογίζεται αν θα διαλέξει ανάμεσα στην υποταγή ή τον ανυποχώρητο αγώνα. Εμείς διαλέγουμε το δεύτερο!