Το Αριστοστέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης έσβησε μια τοιχογραφία που υπήρχε στο Πολυτεχνείο από το 2006.
Στην αρχή κάλυψαν το έργο τέχνης με αστάρι, όμως στη συνέχεια φοιτητές που διαφωνούσαν με αυτή την κίνηση, αφαίρεσαν το αστάρι και αποκάλυψαν εκ νέου το έργο.
Το πολιτικό σχήμα ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ δημοσίευσε ανακοίνωση μετά τη συγκεκριμένη ενέργεια όπου αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Συλλογική και ριζοσπαστικη τέχνη και πολιτισμός εντός και εκτός πανεπιστημιων, κόντρα στην αποστείρωση των ζωών μας.»
Μερικές μέρες μετά η τοιχογραφία αποτελεί οριστικά παρελθόν, καθώς οι αρχές του ΑΠΘ έβαψαν εκ νέου όλους τους τοίχους.
Ακολουθεί το κειμενο που έγραψε ο δημιουργός της τοιχογραφίας, Μανώλης Φραγγίδης μετά το πρώτο σβήσιμο
«Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία…
Η τοιχογραφία που θάφτηκε εχθές κάτω από δύο χέρια αστάρι, επιβίωσε 15 χρόνια αφισοκολλήσεων, συνθημάτων και μιας μικρής φωτίτσας (εκ μέρους φοιτητών, υποθέτω).
Επιβίωσε 15 χρόνια αλλεπάλληλων βαψιμάτων (εκ της Διευθύνσεως, υποθέτω) στο βωμό της «κανονικότητας» που προσδίδουν σε ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα οι λευκοί τοίχοι.
Επιβίωσε εγκατάστασης καλοριφέρ (εκ της Διευθύνσεως, επίσης) και μιας σειράς εναλλαγών στην προαναφερθείσα «Διεύθυνση».
Δεν επιβίωσε της νέας «κανονικότητας» που φαντασιώνεται αστυνομία και κάμερες παντού, συρματοπλέγματα και γκρίζους τοίχους.
Για την ιστορία, τα υλικά για την τοιχογραφία τα είχε πληρώσει ο τότε Πρόεδρος του ΤΗΜΜΥ γιατί επέμενε πως στο πλαίσιο των καταλήψεων θα επικρατούσαν οι κάφροι βάνδαλοι. Διαφώνησα και έπαιξε στοιχηματάκι. Σήμερα έχασα. Οι κάφροι βάνδαλοι τελικά επικράτησαν αλλά όχι στο πλαίσιο καταλήψεων, οπότε -τώρα που το ξανασκέφτομαι- ίσως να είναι και ισοπαλία.
Όταν τη ζωγράφιζα, πριν από 15 σχεδόν χρόνια, δεν φανταζόμουν -και δεν με πολύένοιαζε- τι θα γίνει στο μέλλον. Ήταν μια εποχή που ζούσαμε στο παρόν, το παρόν. Σήμερα, αυτή δεν είναι πια εκεί, όμως εγώ είμαι ακόμα εδώ.
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε…»
Update 21/12: Φοιτητές μαζεύτηκαν και ζωγράφισαν ξανά 
