Αλιεύσαμε από το facebook του Δημήτρη Τσίρκα
Διαβάζεις τα σχόλια κάτω από το βίντεο της Τούνη στο youtube και τις σελίδες που αναπαράγουν το θέμα και σε πιάνει απελπισία. Τα περισσότερα στοχοποιούν την ίδια και όχι τον τύπο που εν αγνοία της, δημοσιοποίησε το βίντεο με τις προσωπικές της στιγμές. Τη βρίζουν, την ειρωνεύονται, τη δικάζουν και την καταδικάζουν.
Η πλειοψηφία τους είναι από άνδρες αλλά όχι μόνο, υπάρχουν και αρκετές γυναίκες που σχολιάζουν στον ίδιο τόνο, βέβαιες μάλλον, ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί στις ίδιες και ότι η Τούνη «το άξιζε».
Κάποιοι λίγοι, κυρίως γυναίκες, δοκιμάζουν να απαντήσουν στους παραπάνω, αλλά μάταια. Ακόμη και επιχειρήματα του τύπου «τι θα λέγατε αν ήταν η αδερφή ή η κόρη σας στη θέση της» είναι εντελώς άσφαιρα, κανένας διάλογος δεν μπορεί να γίνει μαζί τους, ο σεξισμός, η σκατοψυχιά, η χαιρεκακία είναι αδιαπέραστα.
Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα εκεί έξω ή έστω ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας. Γιατί μπορεί εμείς εδώ, στα προοδευτικά μετερίζια του διαδικτύου, να χαιρετίσαμε την πρωτοβουλία της Τούνη να μιλήσει για τον χυδαίο εκ-βιασμό που δέχεται, υπάρχουν όμως πολλοί περισσότεροι (και περισσότερες δυστυχώς) που επιχαίρουν για όσα υφίσταται και έτσι εξασφαλίζουν λόγω και έργω ότι θα τα υποστούν και άλλες, πολλές γυναίκες.
Εμείς, τα λέμε μεταξύ μας, συμφωνούμε, αισθανόμαστε ίσως και ηθικά ανώτεροι, αλλά δεν έχουμε την παραμικρή επίδραση στη μάζα που κουβαλά τις τοξικές αντιλήψεις που καθιστούν καθημερινότητα κακοποιητικές πρακτικές σαν αυτή που βιώνει η Τούνη.
Μοιάζουν σαν δύο ξεχωριστοί κόσμοι που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, ο ένας δεν μπορεί να αγγίξει τον άλλο, να κλονίσει έστω και λίγο τον μισανθρωπισμό που παρακινεί τις αντιδράσεις του. Οι πορείες τους είναι εντελώς ασύμβατες και αλληλοεπιδρούν μόνο αντιδραστικά – η αποφασιστικότητα του ενός χαλυβδώνει την αδιαλλαξία του άλλου.
Όσο οι μεν καταγγέλλουν τον ρατσισμό και τον μισογυνισμό των δε, τόσο εκείνοι κάνουν σημαίες τους αυτόν τον μισογυνισμό και τον ρατσισμό και τις ανεμίζουν ως πράξη αντίστασης σε μια φαντασιακή δικτατορία της πολιτικής ορθότητας που δεν τους αφήνει να εκφραστούν ελεύθερα.
Και τότε, εμφανίζονται οι Τραμπ, οι Μπολσονάροι και τα κακέκτυπά τους, οι Μπογδάνοι, ως κίβδηλοι αντισυστημικοί για να πολιτικοποιήσουν αυτή την αντίδραση και να την μετατρέψουν σε εφαλτήριο για κατάληψη της κυβέρνησης, με ένα πρωτοφασιστικό σχεδόν, πρόγραμμα που αμφισβητεί κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών.
Ο βόθρος ξεχείλισε και τα σκατά που νομίζουν ότι είναι καταπιεσμένη κομπόστα απειλούν να πνίξουν τα πάντα στη δυσωδία τους.
