Πηγή: Zoon
Του Γιάννη Γ. Μπαζού*
Βλέποντας κάποιες φωτογραφίες του πώς «οραματίζεται» ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη τις αστυνομικές περιπολίες με σκύλους, μελαγχόλησα. Αστυνομικές περιπολίες με λυκόσκυλα στα Εξάρχεια; Πού είμαστε; Στα γκέτο του απαρτχάιντ, της Νότιας Αφρικής;
Στα Εξάρχεια, κυκλοφορούσαν κάποτε μερικοί από τους σοβαρότερους σκύλους του πλανήτη! Σκύλοι αδέσποτοι, σκύλοι με άποψη, σκύλοι με μουσική παιδεία, σκύλοι σύντροφοι! Όχι σκύλοι με φίμωτρα!
Καραμανλής, ο πιο πιστός φαν του Παύλου Σιδηρόπουλου
Αναφέρω την περίπτωση του «Καραμανλή», όχι του πολιτικού, αλλά του σκύλου. Ο «Καραμανλής» ήταν ένας μεγάλος μαύρος ημίαιμος τύπου γκριφόν, με μεγάλα φρύδια, ο οποίος σύχναζε στο υπόγειο του «Αν Club» στην οδό Σολωμού. Ο «Καραμανλής» παρακολουθούσε ανελλιπώς τις πρόβες και τα sound check των ροκ και πανκ συγκροτημάτων που επρόκειτο να εμφανιστούν στο κλαμπ, και η συμπεριφορά του ήταν βαρόμετρο για το αν θα άρεσε το γκρουπ, και αν θα είχε επιτυχία η συναυλία. Ο Πέτρος Κουτσούμπας, που ήταν για δεκαετίες η ψυχή του κλαμπ, κάποτε μου έλεγε: «Αν ο Καραμανλής δεν γούσταρε τη μουσική, έφευγε από το κλαμπ. Αν όμως γούσταρε, τότε ξαπλωνόταν φαρδύς πλατύς μπροστά στην κάσα της ντραμς! Αν συνέβαινε αυτό, ήξερα ότι το λάιβ θα έχει επιτυχία. Δεν είχα πέσει ποτέ έξω! Ο Καραμανλής είχε ιδιαίτερη αγάπη στον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ανέβαινε και άραζε πάνω στη σκηνή, και πολλές φορές κοιμόταν στο κλαμπ όταν φεύγαμε όλοι. Το καταπληκτικό είναι πως δεν έχανε καμία συναυλία του Παύλου. Τον είχα δει στο Άλσος στο Πεδίο του Άρεως, στο θέατρο του Λυκαβηττού, στη Γκράβα, ενώ μια φορά τον τράκαρα να βγαίνει από τον ηλεκτρικό στην Καλλιθέα μαζί με κάτι άλλα παιδιά, πηγαίνοντας σε μια συναυλία του Παύλου».
Οσάμα και Γιώργος, τα… “εκπαιδευμένα σκυλιά”
Οι κάτοικοι των Εξαρχείων αγαπούσαν τα σκυλιά τους, και τα προστάτεψαν από τα πογκρόμ του δήμου Αθηναίων τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, φιλοξενώντας τα σε σπίτια και στέκια, ώστε να γλυτώσουν από τον μπόγια του δήμου.
Κάποτε ένας βουλευτής της ΝΔ είχε μάλιστα κάνει επερώτηση για τα «εκπαιδευμένα σκυλιά των Εξαρχείων». Τι είχε συμβεί; Μια ομάδα «Ζητάδων» περνούσαν με τις μοτοσυκλέτες τους από την πλατεία. Ο «Οσάμα» ένας άσπρος καλοκάγαθος ευτραφής σκύλος της πλατείας πρόβαλλε το κεφάλι του ανάμεσα σε δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα, χωρίς να απειλήσει κανέναν, αλλά ένας «Ζητάς» φοβήθηκε και τον κλώτσησε προληπτικά. Τότε ο «Γιώργος» ένας καφέ άσπρος ημίαιμος και φίλος του «Οσάμα», βλέποντας το σκηνικό πήδηξε πάνω στη μηχανή του «Ζητά» και τον έριξε δέκα μέτρα πιο πέρα, και η μηχανή σύρθηκε μέχρι το φαρμακείο στη συμβολή της Σολωμού. Πανωλεθρία για τον καουμπόυ της αστυνομίας. Γέλιο σε όλη την πλατεία. Ο «Οσάμα» χάθηκε γύρω στο 2010. Ο «Γιώργος» έμπλεξε αργότερα με κακές παρέες, έφυγε από την πλατεία και σύχναζε με διάφορους χρήστες χαμηλά στη διασταύρωση Σολωμού και Γ΄ Σεπτεμβρίου. Μετά χάθηκαν τα ίχνη του.
Κανέλλος, πρώτος στις συνελεύσεις και τις διαδηλώσεις
Ο Κανέλλος δεν έχανε συνελεύσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις μέχρι τα βαθιά του γεράματα
Ο «Κανέλλος» ήταν ο σκύλος, σήμα κατατεθέν και σύμβολο του Πολυτεχνείου. Πρώτη μούρη στις συνελεύσεις και στις καταλήψεις. Πρώτος και στις διαδηλώσεις. Ήταν ένας καφέ σκύλος μετρίου μεγέθους με λίγο λευκό στο στήθος του. Ενέπνεε και εισέπραττε το σεβασμό όλης της γειτονιάς, και έζησε όλα τα μεγάλα γεγονότα της πλατείας, καθώς έζησε πολλά χρόνια (λέγεται πως πέθανε 17 χρονών). Τελευταία φορά τον είδα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του 2007, στη συμβολή της οδού Μαυροματαίων με τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, να συνοδεύει μια ολιγομελή πορεία που ερχόταν από την ΓΑΔΑ. Είχε πια γεράσει και περπατούσε με μεγάλη δυσκολία -είχε μεγάλο πρόβλημα στα ισχύα- στηριζόμενος κυρίως στα τρία από τα τέσσερα πόδια του. Παρόλα αυτά, ήταν βράχος. Ακόμα συγκινούμαι όταν θυμάμαι το παράταιρο βάδισμά του, αλλά και το πείσμα του. Τα τελευταία χρόνια ερχόταν και άραζε στους «Χάρτες» στη γωνία Βαλτετσίου και Ζωοδόχου Πηγής. Λέγεται ότι κάποιος φίλος τον πήρε σπίτι του όταν δεν μπορούσε πλέον να κινείται. Πρέπει να πέθανε το 2008, αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ. Έγινε τραγούδι: «Ένα τραγούδι για τον Κανέλλο», από τον Στάθη Δρογώση.
Λουκάνικος, ο διάδοχος που έγινε θρύλος
Ο «Λουκάνικος», έμελλε να γίνει θρύλος. Ακολούθησε τα βήματα του Κανέλλου, αλλά μεγάλωσε στη γειτονιά της Κωλέττη και στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου. Εκεί που έμελλε να χάσει τη ζωή του ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Ο «Λουκάνικος» ήταν ένα πολύ ζωηρό, μεγαλόσωμο αλλά ντελικάτο κουτάβι, με μπεζ τρίχωμα και λευκό στήθος, που δεν πολυκαθόταν να τον χαϊδέψει κανένας. Όταν ο Κανέλλος αποσύρθηκε από τη δράση, ο Λουκάνικος τον αντικατέστησε επάξια, δίνοντας το παρών σε όλες τις μεγάλες διαδηλώσεις. Πάντα στην πρώτη γραμμή, πάντα με τα πιο δυναμικά μπλοκ. Τα ξένα ειδησεογραφικά κανάλια που είχαν έλθει να καλύψουν την εξέγερση του 2008, εντυπωσιάστηκαν από την παρουσία του και τη γενναιότητά του. Έδωσε το παρών στο Σύνταγμα (Αγανακτισμένοι) το 2011, ενώ μερικοί ισχυρίζονται πως ταξίδεψε και μέχρι τις Σκουριές (Χαλκιδικής). Οι φίλοι τον λάτρεψαν, οι αστυνομικοί τον μίσησαν, κι αυτός στην ωριμότητά του έγινε παγκόσμιο σύμβολο, φτάνοντας στο σημείο το 2011 να γίνει εξώφυλλο στο περιοδικό Time. Προσωπικά, τελευταία φορά τον είδα τον Μάιο του 2011, έξω από του «Ζόναρς», ανάμεσα στα δακρυγόνα, τα πλακάτ, τις μαυροκόκκινες σημαίες, πάντα στο πλευρό των εξεγερμένων, να γαυγίζει με λύσσα απέναντι στα ΜΑΤ.
Οι ποσότητες των χημικών που είχε εισπνεύσει του δημιούργησαν προβλήματα υγείας, και τα τελευταία 2 ή 3 χρόνια της ζωής του αποσύρθηκε από τη δράση φιλοξενούμενος στο σπίτι κάποιων φίλων. Νομίζω πως ο Λουκάνικος πέθανε τον Μάιο του 2014, αν και η είδηση του θανάτου του έγινε γνωστή στα τέλη του 2014. Κλάψαμε όταν μάθαμε τον χαμό του, όπως κλαίμε για τον χαμό κάθε φίλου και συντρόφου μας. Και όταν τα δάκρυα στέγνωσαν, ορκιστήκαμε να μην τον ξεχάσουμε ποτέ! Ο Λουκάνικος έγινε θέμα στο BBC, του έκαναν φωτογραφικό αφιέρωμα στον Guardian (μπερδεύοντάς τον με τον Κανέλλο), πόζαρε -άθελά του- σε ένα διαφημιστικό της Nikon, ενώ προς τιμήν του έγινε ένα μπαρ στη Μαδρίτη, αλλά και το τραγούδι «The Riot Dog» από τον David Rovics, με ένα χαριτωμένο βιντεοκλίπ κινουμένων σχεδίων. Στα ελληνικά έγινε τραγούδι από τον Χρήστο Δενδρινό με τίτλο «Ο Λουκάνικος».
*Ο Γιάννης Γ. Μπαζός είναι συγγραφέας
