Σε μια συνέντευξη-ποταμό στην εκπομπή «Focus» της ΕΡΤ η Μάγδα Φύσσα, η μητέρα του Παύλου που η δολοφονία του αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τη ναζιστική οργάνωση του Μιχαλολιάκου, μίλησε για τη δίκη που είναι σε εξέλιξη σχεδόν τέσσερα χρόνια, για τις πιο έντονες στιγμές στο δικαστήριο όπου έρχεται αντιμέτωπη με τα αποβράσματα, όπως τα χαρακτήρισε, της κοινωνίας, για την αποφυλάκιση του Ρουπακιά και για όσα της λείπουν από τον γιο της.
Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη:
Ό,τι βλέπετε είναι αληθινό, όταν βρίσκομαι στο δικαστήριο είμαι αυτό, όταν είμαι σπίτι μου και είμαι με τον Παύλο αλλάζει, του μιλάω κανονικά, θα του πω τι έγινε αλλά το ότι δεν παίρνω απάντηση, με πληγώνει, με πονάει, είμαι λίγο θυμωμένη, μετά του ζητάω συγγνώμη γιατί ξέρω ότι δεν το ήθελε. Δεν έχω καμία σχέση με αυτό που είμαι στο δικαστήριο, δεν το γνώριζα ότι μπορεί να έχω τόση δύναμη, δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα έχανα το παιδί μου και δεν θα έφευγα σε πέντε λεπτά.
Ξέραμε ότι θα είναι μια μεγάλη δίκη, το γνωρίζαμε εξ αρχής όταν ενώθηκαν όλες οι συνεκδικαζόμενες επιθέσεις (δολοφονία Φύσσα, επίθεση κατά συνδικαλιστών ΠΑΜΕ και Αιγύπτιων αλιεργατών). Ο καθ’ ομολογίαν δολοφόνος Ρουπακιάς είναι τρία χρόνια στο σπίτι του και στις 20 Απριλίου η δίκη κλείνει τέσσερα χρόνια.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη μοναξιά στο δικαστήριο, δεν πάω εκεί για παρέα, περισσότερο είμαι εκεί για να βλέπουν οι δικηγόροι που έχουν δουλέψει πάρα πολύ, με θέληση, που πιστεύουν αυτό που κάνουν και θέλω να τους δείξω ότι «είμαι εδώ, δεν σας αφήνω μόνους σας».
Η παρουσία του Μανώλη Γλέζου στη δίκη ήταν πολύ σημαντική για μένα. Ήταν τόσο τρυφερός και γλυκός και συμπαραστάτης.
Η πιο έντονη στιγμή στη δίκη ήταν οι καταθέσεις των δύο κοριτσιών που ήταν αυτόπτες μάρτυρες, άγνωστα σ’ εμάς παιδιά, κάθονταν στο παγκάκι, είδαν τι έγινε και πήγαν αυτοβούλως στην αστυνομία, 20 χρόνων και τα δύο.Με σημάδεψε ότι είχαν το θάρρος, την ωριμότητα, κατάλαβαν τι σημαίνει φασισμός και δεν φοβήθηκαν, ήρθαν και κατέθεσαν.
Με έχει σημαδέψει ένα άλλο παιδί που ήταν εκεί και έφαγε και αυτό ξύλο, με στοίχειωσε η κατάθεσή του, ενώ δεν μπορούσε οργανικά ήρθε να καταθέσει γιατί δεν το άντεχε η συνείδησή του. Αυτά τα παιδιά είναι μια ελπίδα για το μέλλον.
Στο δικαστήριο έχουμε έρθει σε σύγκρουση πολλές φορές με χρυσαυγίτες, έχουμε δει τον ίδιο τον δολοφόνο να χασκογελάει. Απέναντί μου είναι αισχροί, καμία μεταμέλεια. Στο Εφετείο το 2017 σε ένα μεγάλο επεισόδιο με όλα τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής μπροστά, αρχίζουν να φωνάζουν «Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή» και από την άλλη αντέδρασαν οι αντιφασίστες.
Μπήκα μπροστά στο διαχωριστικό και ένα κτήνος, σωματώδης, περνούσε συνεχώς μπροστά μου σαν να ήθελε επίμονα να τον κοιτάξω. Είδα μπροστά μου το μίσος, την ικανοποίηση, μου είπε «πού είναι ο Παύλος σου, μωρή, τώρα;» και έκανε την κίνηση ότι τον έβαλαν κάτω. Πώς να το διαχειριστείς αυτό; Εκείνη την ώρα ήθελα να τον κόψω κομμάτια.
Ήταν πάρα πολύ δύσκολο από την αρχή να έχω απέναντί μου αυτούς που σκότωσαν το παιδί μου. Γιατί δεν είναι αυτός που έχωσε το μαχαίρι, είναι και εκείνοι που τον ώθησαν. Αλλά στο χωριό μου λέγανε «έχασες τα μάτια, στα φρύδια θα κολλήσεις;». Εδώ έχασα το παιδί μου, τι να με πειράξει; Αν θα με πληγώσουν αυτοί;
Η αποφυλάκιση Ρουπακιά είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, ο πατέρας του Παύλου δεν μπορεί να το χωνέψει ακόμα. Είναι πολύ άσχημο αλλά βάζω μπροστά αυτό που έχω πάθει. Δεν με νοιάζει αν είναι μέσα ή έξω ο Ρουπακιάς, τον Παύλο μου θέλω. Η ζωή σου σταματάει όταν πεθαίνει το παιδί σου. Ο χρόνος δεν γιατρεύει ποτέ την πληγή του χαμού του παιδιού σου. Κόβεσαι στη μέση.
Αυτό που θα ‘θελα να μη σταματήσει μετά τη δίκη είναι το αντιφασιστικό κομμάτι, όχι για τον Παύλο, για την κοινωνία, για τα παιδιά εκεί έξω. Είναι μια πολιτική δολοφονία.
Από τον Παύλο λείπει η πόρτα να ανοίγει, τα βήματά του, ήξερα ότι έρχεται, εκείνο το «μάνα», η αγκαλιά του, το σφύριγμά του, τα νεύρα του, το ανάστημά του, όλα. Το ότι μας καμάρωνε, το ότι μας λάτρευε, ότι τον λατρεύαμε, ότι ήμασταν όλοι μαζί, τώρα έχουμε γίνει κομμάτια.
Για την άνοδο της Χρυσής Αυγής δεν φταίει ότι ο κόσμος πεινάει. Δεν το πιστεύω ότι ένας που πεινάει θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή, θα ψηφίσει τον ναζισμό, που στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ισοπέδωσε τη χώρα.
Αγαπάω όλα τα τραγούδια του Παύλου αλλά πιο πολύ εκείνο που δεν του άρεσε καθόλου, οι «Αναμνήσεις». Που λέει «πώς να ξεχάσω την αγκαλιά της μάνας», λέει «γεια σου ρε πατέρα».
Στην αρχή το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα μπορέσω να σκεφτώ ότι δεν θα ξαναδώ τον Παύλο. Περνώντας ο καιρός ήρθε και το μίσος και υπάρχει ακόμα. Μίσος, πόνος, θυμός, θλίψη, μοναξιά, όλα. Η καλύτερη ποινή είναι να ξαναγυρίσουν οι χρυσαυγίτες στις τρύπες τους. Τότε μόνο θα έχουμε κάνει κάτι.
Νιώθω σαν να έχω φορτωθεί στους ώμους μου τον φασισμό της χώρας κι εγώ να πρέπει να τον σηκώνω, αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου σύμβολο, είμαι μια μάνα που έχασε το παιδί της.
