Αλιεύσαμε από το facebook του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Διαβάζω από διάφορους άτοπες συγκρίσεις του τύπου «γιατί αυτοί που έκαναν θέμα τον Πολάκη δε μιλάνε για τον Γεωργιάδη» ή ποιος από τους δύο έκανε κάτι πιο σοβαρό και τέτοια.
Φίλοι μου αυτή είναι μια αδιέξοδη συζήτηση, δεν καταλήγει πουθενά. Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει ως κοινωνία είναι προς τα πού θέλουμε να πάμε, τι θα επιλέξουμε. Δείτε λίγο:
Από τη μία έχουμε έναν τύπο με προφίλ γιδοσβοσκού, βγαλμένο από τις χειρότερες ανατολίτικες παραδόσεις μας, που εμφανώς δεν έχει περάσει διαφωτισμό, μιλάει με όλη αυτή τη μαγκιά και τη ματσίλα που μας κληροδότησαν τέσσερις αιώνες οθωμανισμού και αρνείται πεισματικά να προσαρμοσθεί στις εκπολιτιστικές νόρμες του δυτικού νεωτερισμού.
Από την άλλη, αντίθετα, έχουμε έναν άνθρωπο που στη ζωή του έκανε ένα βήμα μπροστά. Κηρύσσει τον ανταγωνισμό ως κινητήριο μοχλό της κοινωνικής οργάνωσης, ξεπερνώντας τα παλιακά μεταφυσικά σχήματα της «τιμής», αφήνει χώρο στην ανοχή και την αλληλεγγύη μόνο σε έναν εξωπολιτικό συντηρητικό μηχανισμό ενσωμάτωσης, έτσι ώστε να είναι ταυτόχρονα νεοφιλελεύθερος και καλός χριστιανός που ακολουθεί τον επιτάφιο στην Κέρκυρα, και το βράδυ πάει και κάνει σεξ επί πληρωμή με παιδάκια – θύματα τράφικινγκ, όπως έχουμε δει να συμβαίνει στις πιο πολιτισμένες και προηγμένες χώρες του κόσμου, ειδικά αυτές της Βόρειας Ευρώπης. Έχει δηλαδή εγκολπώσει, θα λέγαμε, όλο το προτεσταντικό πνεύμα του καπιταλισμού. Είναι ένας άνθρωπος που δεν επέλεξε τον εύκολο δρόμο της στασιμότητας.
Για μένα, αν θέλουμε πραγματικά να γίνουμε Ευρώπη, πρέπει να κόψουμε το κήρυγμα και να στηρίξουμε τον Νίκο Γεωργιάδη.
