Ελληνοφρένεια για τον Ζακ Κωστόπουλο: Δεν ήταν αυτοάμυνα, ήταν δολοφονία

Ο Θύμιος Καλαμούκης σχολιάζει τους κυρ-Παντελήδες που χτυπούσαν τον Ζακ Κωστόπουλο στην Ομόνοια

Ο ΠΑΤΟΣ

Νομίζω τον πιάσαμε τον πάτο το σαββατοκύριακο που πέρασε. Τριπλός πάτος.

Από την μια ακροδεξιοί τραμπούκοι, που επιτέθηκαν κατά του βουλευτή του Σύριζα Κωνσταντινέα στην Καλαμάτα, έτσι όπως ξέρουν να επιτίθενται όλοι αυτοί. Πολλοί εναντίον ενός.

Από την άλλη δημοσιογράφοι που σπίλωσαν πάλι την τιμή και την υπόληψη υπουργού στο κρατητήριο.

Για την τρωθείσα τιμή και υπόληψη του υπουργού ξέρουμε ότι φταίει η ίδια η τιμή και η υπόληψη. Είναι πολύ ευαίσθητη και δεν δέχεται αμφισβητήσεις. Και αν δεχτεί ίχνος αμφισβήτησης, τότε χρειάζεται βαριά τιμωρία σε όποιον διανοήθηκε να την αμφισβητήσει και άμεση αποκατάσταση. Η οποία αποκατάσταση γίνεται μόνο με δικαστική απόφαση.

Την τιμή και την υπόληψη ή την έχεις και την εκπέμπεις ή δεν την έχεις. Η τιμή και η υπόληψη δεν αποφασίζεται στο δικαστήριο, δεν κοστολογείται με αποζημίωση, δεν αποτιμάται, δεν συγκρίνεται. Η την έχεις η δεν την έχεις και ψάχνεις να την εξασφαλίσεις με δικαστική απόφαση.

Δημοσιογράφοι στα κρατητήρια. Τον έχουμε ξαναζήσει με αρκετούς στην πρωτεύουσα Τεχεράνη, ή Άγκυρα. Πάντως όχι Αθήνα, την κοιτίδα της δημοκρατίας, όπως κατ ευφημισμόν λέμε, τρολάροντας τους εαυτούς μας.

Ο τρίτος πάτος που πιάσαμε ήταν αυτός που δημιούργησε ο φασισμός των νοικοκυραίων.

Είναι αυτοί όλοι που πιστεύουν ότι η περιουσία τους αξίζει περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή. Είναι όλοι αυτοί που βρίσκουν πολύ λογικό να πεθάνει κάποιος επειδή έκλεψε ή προσπάθησε να κλέψει, ή επειδή είναι πρεζάκι, ή επειδή είναι ομοφυλόφιλος, ή επειδή είναι οτιδήποτε ξεφεύγει από την νόρμα του ανθρωπάκου-νοικοκυραίου.

Είναι όλοι αυτοί που θεωρούν επιβεβλημένο τον θάνατο επειδή οι ίδιοι, είναι μίζεροι, άνεργοι, απόκληροι, ζορίζονται οικονομικά, δεν βλέπουν φως, έχουν αδιέξοδη ζωή.

Είναι αυτοί που χαίρονται με τον θάνατο του πιο αδύναμου και περιθωριακού, αφού δεν μπορούν να πετύχουν τον θάνατο του ισχυρού που φταίει για την μιζέρια τους.

Δεν μπορούν και δεν διανοούνται να κλωτσήσουν ότι τους κλωτσάει. Δεν τολμούν να κλωτσήσουν ότι τους κρατάει δεμένους στον πάτο της κοινωνίας.

Και όταν βρουν το θύμα μπροστά τους, το αδύναμο πρεζάκι που τόλμησε να εισβάλει στο δικό τους κλουβί τον εξοντώνουν, γιατί έχουν συνηθίσει να είναι δικό τους το κλουβί. Και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό. Και έξω από αυτό.

Ποιος ήταν ποιο άρρωστος προχτές στην Ομόνοια; Ο Ζακ ή οι προστάτες της ιδιοκτησίας ;

Ποιος ήταν ποιο εξαρτημένος προχθές στην Ομόνοια ο Ζακ ή οι νταήδες ελληναράδες, που πάντα σε αγέλη λύνουν τις διαφορές τους.

Ποιος ήταν ο εγκλωβισμένος προχθές στην Ομόνοια; Ο Ζακ που ήταν μέσα στο μαγαζί η οι άλλοι απέξω;

Όχι. Δεν πιστεύω πως είναι επικίνδυνο ένα πρεζάκι, ένας τοξικομανής που ψάχνει λεφτά για την δόση του και που θα αναγκαστεί να παρανομήσει. Δεν είναι επικίνδυνος ένας οροθετικός, μια αδερφή, ένας ξένος ένας διαφορετικός.

Ναι, πιστεύω ότι είναι επικίνδυνος ο νταής που δεν μπορεί να διακρίνει τον άρρωστο απέναντί του. Ο νοικοκύρης που εντελώς τυχαία βρέθηκε εκεί και με ευκολία σηκώνει με δύναμη το πόδι κλωτσάει και σκοτώνει και μετά συνεχίζει τον δρόμο του για το σπίτι ή την δουλειά του, να αγκαλιάσει το παιδί ή την γυναίκα του.

Ναι πιστεύω ότι είναι επικίνδυνος αυτός που παρακολουθεί άφωνος από το απέναντι πεζοδρόμιο, μια μαρτυρική δολοφονία και δεν κάνει τίποτα.

Ναι πιστεύω ότι επικίνδυνο είναι το έξαλλο ανθρωπάκι, που έχει για μοναδικό επιχείρημα την κλωτσιά, ή το μαχαίρι και ορμά με λύσσα να επιβάλει τον Νόμο του.

Αυτοί όλοι είναι οι άρρωστοί και όχι ο Ζακ. Και ξέρω ότι είναι πολλοί και γίνονται περισσότεροι. Μυρίζει η σαπίλα τους από χιλιόμετρα.

Σε εσάς άρρωστοι, κυρ Παντελήδες που λέει και το ομώνυμο τραγούδι, ούτε περαστικά θα σας ευχηθώ, ούτε συμπόνια θα δείξω. Δεν με αφοράτε. Όπως δεν με αφορά ο βούρκος που επιπλέετε και η κοινωνία του μίσους που θέλετε να φτιάξετε. Όπως δεν με αφορούν οι αξίες που βρωμίζετε. Πατρίδες, θρησκείες, οικογένειες, κοινό αίμα, η καθαρότητά σας και άλλα προσχήματα. Η φρίκη έρχεται από τις αξίες που λέτε ότι υπερασπίζεστε.

Ζήστε φοβισμένοι, κλειδαμπαρωμένοι με αλεξίσφαιρες πόρτες ασφαλείας, μέσα σε αυτόν τον βούρκο. Σας ταιριάζει γάντι.

Εγώ θα πάω απέναντι. Θα πάω με τους άλλους. Εξαρτημένοι κι εμείς, από μια κοινωνία κατανόησης, αλληλεγγύης, ισότητας, αξιών. Μια κοινωνία ελεύθερων, διαφορετικών ανθρώπων που αγανακτούν όχι με τον μικρό κλέφτη, αλλά με τον πραγματικό κλέφτη. Αγανακτούν με τον μεγαλοκλέφτη που σπάει ζωές και όχι βιτρίνες. Που κλέβει όνειρα και όχι 5ευρα.

Δεν ξέρω αν είμαστε πολλοί, αλλά ξέρω ότι είμαστε όσοι χρειάζεται.

Και σε τέτοιες τραγικές στιγμές μετριόμαστε. Αυτό καταφέρνετε με κάθε δολοφονία σας. Να μετριόμαστε, να συντονιζόμαστε και να συσπειρωνόμαστε.

ΥΓ 1.Δεν θα συνηθίσω. Όσο και αν θέλουν δεν θα συνηθίσω.

ΥΓ 2.Δεν είμαι με τον κλέφτη. Είμαι με τον αδύναμο.

ΥΓ 3.Δεν πιστεύω πως όλοι εσείς που δηλώνετε νοικοκυραίοι είστε έντιμοι.

ΥΓ 4. Το κείμενο αυτό εκφωνήθηκε στην εκπομπή της 24^ης Σεπτεμβρίου, μερικές ώρες πριν βγει το πόρισμα των ιατροδικαστών, το οποίο ανέφερε ως απροσδιόριστα τα αίτια θανάτου και άρα ότι οι κλωτσιές δεν ήταν θανατηφόρες!!!

Το λιντσάρισμα θα είναι πάντα καταδικαστέο, ανεξαρτήτως αν στερεί την ζωή ή αφήνει τραύματα.

Οι κλωτσιές της αυτοδικίας πάντα θα είναι θανατηφόρες, είτε προκαλούν θάνατο είτε όχι.

Το καρκίνωμα της κοινωνίας, θα είναι πάντα καρκίνωμα είτε προκαλεί θάνατο απευθείας είτε έμμεσα.

Και η απάθεια των γύρω θα είναι πάντα συνενοχή.

Θ.Κ.