Λεωνίδας Βατικιώτης
Αν πράγματι η έξοδος της 20ης Αυγούστου ήταν καθαρή, κι αν η μαύρη περίοδος των Μνημονίων ήταν μια παρένθεση που άνοιξε τον Μάιο του 200 κι έκλεισε τον Αύγουστο του 2018, τότε…
Ο Αλέξης Τσίπρας όφειλε να ξεκινήσει την ομιλία του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης από τα εργασιακά εξαγγέλλοντας τη (σταδιακή έστω) επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης (κατά προτεραιότητα) και του 13ου και 14ου μισθού για τους δημόσιους υπαλλήλους. Επίσης, την επιστροφή του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και τη δεσμευτική του εφαρμογή σε όλες τις επιχειρήσεις και όλους τους κλάδους. Εκτός κι αν υπάρχουν ευνοϊκότερες συμβάσεις… Κι ακόμη, απαγόρευση δια νόμου όλων των μορφών σύγχρονης δουλείας, όπως ο θεσμός της μαθητείας που ανθεί στον τουρισμό…
Το σημαντικότερο: αύξηση του αφορολόγητου ορίου, γιατί διαφορετικά οι αυξήσεις στους μισθούς θα τροφοδοτήσουν εκείνα τα ματωμένα (κι ουδέποτε ματαιωμένα) πλεονάσματα. Κατάργηση του άδικου φόρου του ΕΝΦΙΑ κι επαναφορά του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (της …επαράτου) με διαφορετικούς ωστόσο συντελεστές ώστε να καλυφθεί ο στόχος είσπραξης των 3,09 δισ. ευρώ, όχι όμως από 7,3 εκ. ιδιοκτήτες. Αλλά από τους λίγους και καλούς… Επιπλέον, μείωση του ΦΠΑ, του πιο άδικου φόρου, στο επίπεδο του 2009, ξεκινώντας από τα τρόφιμα και την εστίαση.
Πάγωμα όλων των εν εξελίξει ιδιωτικοποιήσεων με πρώτη την αποκρατικοποίηση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, κι ένα γενναίο πρόγραμμα στήριξης των δημόσιων υποδομών και λειτουργιών, πριν αρχίσουμε να θρηνούμε κι εμείς πάνω από τις δικές μας Γένοβες. Τα πεδία δόξης είναι άπειρα και λαμπρά: Από σύγχρονες μονάδες αφαλάτωσης στα νησιά, για να πάψει αυτό το αίσχος με τα πλαστικά μπουκάλια που τρυπάει τις τσέπες ντόπιων κι επισκεπτών, μέχρι γενναία προγράμματα προσλήψεων στην πρωτοβάθμια υγεία, που παρά τον πυρετό των μετονομασιών και το ατελείωτο tetris των μετακινήσεων κι οργανωτικών διευθετήσεων, παραμένει ο μεγάλος ασθενής.
Στη πραγματικότητα, οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού θα είναι μια δειλή συρραφή σωστών κι αναγκαίων, εκ πρώτης όψης, μέτρων που όμως θα χάνονται κάπου στο βάθος του ουρανού και δεν θα κάνουν τη διαφορά του μέσα (στα μνημόνια) από το έξω (από τα μνημόνια). Πολύ …λίγα μέτρα που ακόμη αν εφαρμοστούν θα συμβεί πολύ …αργά για μια κοινωνία που εξακολουθεί να μαστίζεται από μια ανεργία στο επίπεδο του 19%, υπερδιπλάσια δηλαδή από τα ιστορικό 8% στο οποίο κατά παράδοση κυμαινόταν, κι από μια προσφορά θέσεων εργασίας που κατά πλειοψηφία είναι είτε πρόσκαιρες είτε μειωμένης απασχόλησης. Μάρτυρας τα στοιχεία του ΕΦΚΑ που βεβαιώνουν ότι 1 στους 3 (630.000 στα 2 εκ.) αμείβονται με 385 ευρώ, κατά μέσο όρο. Υπάρχουν δηλαδή και χειρότερα: Εργαζόμενοι των 100 και 200 ευρώ που η κατάστασή τους δεν πρόκειται να αλλάξει αν μαζί με την κατάργηση του υποκατώτατου δεν θωρακισθεί η εργασία, ώστε να ταυτιστεί ξανά με τις υψηλές αμοιβές και την κοινωνική ευημερία. Τότε θα μιλούσαμε για έξοδο…
Πηγή: Εφημερίδα Τα Νέα, Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018
