Πηγή: Prin.gr
Γιώργος Μιχαηλίδης
Οι εκλογές στη Βολιβία, την προηγούμενη εβδομάδα, υπήρξαν μια αποστομωτική απάντηση προς τους ενορχηστρωτές του περυσινού πραξικοπήματος εναντίον του Έβο Μοράλες και των διεθνών υποστηρικτών τους. Η εκλογή του υποψηφίου του κόμματος του Μοράλες, Λουίς Άρτσε, με 54% από τον πρώτο γύρο, έναντι 29,5% του δεύτερου Κάρλος Μέσα, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για τη λαϊκή βούληση. Πολλώ δε μάλλον που η συμμετοχή στις εκλογές ξεπέρασε το 88%. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν δικαιολογίες περί νοθείας, ενώ ακόμα και οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να συγχαρούν το νέο πρόεδρο της Βολιβίας και το Κίνημα για τον Σοσιαλισμό (MAS) για τη νίκη του.
Όσον αφορά το MAS, φάνηκε πως είναι βαθιά ριζωμένο στη βολιβιανή κοινωνία, τόσο στις μεγάλες πόλεις, όσο και στην ύπαιθρο. Σε σχέση με τις εκλογές του 2019, τις οποίες η αντιπολίτευση αρνήθηκε να αναγνωρίσει, το MAS κέρδισε επτά ποσοστιαίες μονάδες, ενώ το βασικό κόμμα που είχε απέναντί του απώλεσε έξι, με όλο τον κρατικό μηχανισμό στα χέρια του. Η επιχείρηση τρομοκράτησης των υποστηρικτών του από τον στρατό, την αστυνομία και τις παρακρατικές ακροδεξιές ομάδες έπεσε τελικά στο κενό. Σε ένα στιγμιότυπο υψηλού συμβολισμού δε, η Πατρίσια Άρτσε, η σοσιαλίστρια δήμαρχος στην πόλη Βίντο, της οποίας η φωτογραφία κουρεμένη, με ρούχα σκισμένα και λουσμένη με κόκκινη μπογιά έκανε τον γύρο του κόσμου συμβολίζοντας την αλλαγή ισορροπιών στη Βολιβία κατά το πραξικόπημα του 2019, τώρα φωτογραφιζόταν περιποιημένη, να αποθεώνεται από πλήθος κόσμου έχοντας εκλεγεί στη γερουσία με το MAS. Παράλληλα, ο πρώην πρόεδρος, Έβο Μοράλες, δήλωσε λίγο μετά την ανακοίνωση των επίσημων αποτελεσμάτων πως η επιστροφή του στη Βολιβία είναι θέμα χρόνου.
Μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα, η πλήρης απονομιμοποίηση και η γρήγορη πολιτική ήττα και του βολιβιανού πραξικοπήματος αποτελεί ένα δεύτερο ισχυρό μήνυμα προς τις ΗΠΑ και τις ελίτ της Λατινικής Αμερικής. Η πολιτική τους όλο και πιο δύσκολα γίνεται ανεκτή, ενώ οι τακτικές τους συχνά αποτυγχάνουν. Οι λαοί της Λατινικής Αμερικής δείχνουν να στρέφονται ξανά προς ό,τι αποπνέει σοσιαλισμό και ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Ωστόσο, αν το ΜAS ως κόμμα και ως κίνημα επιστρέψει ως δύναμη συμβιβασμού και διαχείρισης του ταξικού χάσματος, αν δεν τιμωρήσει τους πραξικοπηματίες και δεν προχωρήσει πιο αποφασιστικά προς την ενίσχυση της κοινωνικής πλειοψηφίας απέναντι στο κεφάλαιο, η ιστορία ενδέχεται να επαναληφθεί ως τραγωδία. Εξάλλου, μας έχει αποδείξει πως είναι φειδωλή με τις ευκαιρίες.
